een hart vol smart

Ik was niet luchtig vannacht en ik ben niet luchtig nu. Een zin uit een droom bleef zo zeuren, dat ik hem uiteindelijk maar heb opgeschreven: Je mag maar één mening geven, één uitspraak doen over iets. Dus het moet meteen goed en wijs zijn. Ik hoopte dat deze woorden, waar ik het helemaal niet mee eens ben, me daarna met rust zouden laten, maar dat gebeurde niet. Een oude spreuk indachtig – een zucht geeft lucht aan een hart vol smart – zucht ik maar eens een paar keer diep. En met een glimlach stijg ik boven mijn irritante onbalans uit. Okay, het lukte me gisteren niet Driek’s onrust die volgens hem bij mij vandaan kwam, bij hem te laten. Ik kwam in een oud stuk terecht van miskend worden. Dit hield me zo bezig dat ik niet alles goed en wijs kon zeggen.

Nu trekt de gewoonte aan me om de film eindeloos terug te draaien, het gebeurde te analyseren, te duiden en te herformuleren. Gelukkig herinner ik me wat ik onlangs tegen een vriendin zei die een gigantisch besluit probeerde te verwerken met woorden, gedachten en slapeloze nachten. Ze dacht dat ze pas rust zou vinden als ze ieder detail had uitgeplozen en ieder gevoel had verklaard. Ik opperde dat ze meer baat zou hebben bij woordeloos voelen en voor zichzelf te zorgen door bijvoorbeeld te wandelen of koekjes te bakken. We zijn toen samen gaan tekenen.