Als ik deze tekening maak, zit ik aan een grote tafel samen met mijn dochter in ons huisje in het bos. Ons samenzijn hier is niet vanzelfsprekend. Ik heb haar een half jaar niet gezien omdat zij in het buitenland vertoefde. Ze had het geluk met een van de laatste vliegtuigen vanuit India naar Nederland te kunnen vliegen.
We hebben ons allebei gedurende twee weken zorgvuldig gehouden aan de anderhalve meter regel, zodat we er nagenoeg zeker van zouden zijn dat we coronavrij waren. En nu durven we een paar dagen samen te zijn. Hoewel … we hebben afgesproken elkaar niet aan te raken en regelmatig onze handen te wassen. Het is bizar om de vertrouwde nabijheid van moeder en dochter te voelen en elkaar niet te kunnen knuffelen.
Die afstand zie ik terug in mijn tekening. De krinkelende lijntjes dansen om elkaar heen zonder elkaar te raken. De blijdschap spat eraf omdat we genieten van wat er wel is. Op de fiets naar een dorp in de buurt gaan wordt een uitgelaten avontuur.
Ik besef dat ik weer naar huis zal gaan en daar met Driek kan knuffelen. Mijn dochter, en alle andere alleen levenden, zullen het voorlopig zonder aanraking moeten doen. Heftig is dat.
Lieve Justine,
Heel duidelijk een blije moeder met huidhonger naar haar dochter! En wat een geluk dat je wel kan knuffelen met Driek… En ik met Jaap, heftig als je nu helemaal niet kunt / mag knuffelen. Huidhonger wordt een nieuw woord voor de Dikke van Daalen!
Tot gauw en liefs,
Marlijn
Lieve Justine,
Dank voor de mooie mijmering van jou en je dochter, ik neem aan “ Ommurti”.
Fijn dat jullie in Vorden kunnen samenzijn, weliswaar zonder direct contact en aanraking maar in elkaars aanwezigheid.
Na drie maanden heb ik mijn dochter Anne ook weer gezien afgelopen zondag met haar gezin, op afstand.
De kleinkinderen hebben paaseieren gezocht in onze tuin, we dronken koffie en limo en aten n stukje taart of zelfgemaakte boterkoek!
Het was n vreugde in een toch barre tijd!
De wereld staat op zijn kop en wij leven daar nog in in n gepaste quarantaine.