Tussen onze voortuin en de gracht loopt een pad voor voetgangers en fietsers. Het pad is een meter twintig breed. Dat betekent dat tegemoetkomend verkeer alleen de anderhalve meter regel in acht kan nemen, als een van beiden zich op de schuine oever waagt. Aan het begin van alle paden langs de gracht staat sinds kort op een bord dat er in Giethoorn in verband met corona niet gefietst mag worden.
Ik loop het tuinhek uit op het moment dat er twee fietsers aankomen. In een reflex zeg ik: “U mag hier niet fietsen.” Het klinkt nogal streng vind ik zelf. Die strengigheid is er ongemerkt ingeslopen. Tijdens mijn fietstochtjes zie ik mezelf soms wild gebaren dat mensen achter elkaar moeten gaan rijden. Ik probeer vriendelijk te blijven maar dat lukt meestal niet. Wat ik doe of zeg, moet snel gebeuren want elkaar passeren is in een flits voorbij.
Als ik mij niet anders leer verhouden tot de regels, krijg ik nog een hekel aan mensen. Wat ik voel is angst, frustratie en verdriet. Ik ben bang om besmet te raken en anderen te besmetten. Zodra ik naar buiten ga, ben ik me bewust van het risico. Mijn ‘pas op knopje’ staat aan en een deel van mijn energie gaat constant naar afstand houden en niet aan mijn gezicht zitten. Het frustreert me als anderen dichterbij komen dan mij verstandig lijkt. Ik voel onmacht omdat ik daar niets aan kan doen, behalve gebaren en roepen zonder noemenswaardig effect. Ik begin een hekel te krijgen aan de stresskip in mezelf. En ik voel verdriet omdat ik niet meer zo geniet van het onder de mensen zijn. Ik mis de warmte en spontaniteit.
Gisteren hoorde ik dat het uiterst onwaarschijnlijk is dat het virus zich zal verspreiden via oppervlakkige ontmoetingen in de buitenlucht. Dat geeft lucht en ik neem een besluit. Met alle onduidelijkheid en tegenstrijdigheid in de berichtgeving rondom corona besluit ik dit bericht voor waar te nemen. Ik ben van plan voortaan ontspannen de deur uit te gaan. Me te houden aan de regels èn te verbazen over de verscheidenheid aan manieren waarop mensen met die regels omgaan. Ik weet dat leven zonder risico’s te lopen niet bestaat.
Mooi..zo een houding heb ik ook..het doet mij enorm verdriet in de stad en winkel,om te zien hoe mensen zich misdragen,en geen rekening houden met de andere..
Moet zelf ook oppassen..
Ik drag een masker in de winkel,markt en ov..ben benieuwd,straks,hoe mensen in de ov gaan zich gedragen..
mooi Justine, ja, we laten ons flink bang maken……
tenzij we het niet meer doen.
liefs,
elisabeth
Lieve Justine en alle anderen,
De situatie nu in België is voor zover ik inschat nog een stuk strikter en grimmiger dan in Nederland. Ik ben 56 jaar. Ik ben ervaringsdeskundige op vlak van immuniteit. Ik heb een half leven ernstige immuniteitsproblemen gehad. Ik heb me in dat genezingsproces steeds op gezondheid gefocust. Ik werk nu sterk en stevig bijna elke dag op een zelfoogst boerderij … en sta vandaag aan de wieg van een nieuwe bio boerderij.
Ik geef al 10 jaar aan mijn zwangere klanten en jonge gezinnen advies over het natuurlijk opbouwen van immuniteit. Daar kan ik vele bladzijden mee vullen. Hele gewone dingen. Geen geraffineerde suikers gebruiken bijvoorbeeld ! Maar ik vind deze degelijke positieve lijstjes nauwelijks in de media. Mc Donalds gaat open maar Bioshops blijven dicht.
Wanneer iemand ‘ik’ zegt, kan je vaak constateren dat hij of zij zich spontaan op het borstbeen tikt. Onder het borstbeen schuilt immers de thymusklier die door aangetikt te worden meer T-Lymfocyten aanmaakt dewelke een belangrijke rol spelen op vlak van immuniteit. Autonomie, (die nu flink aangetast is ) en ik-bewustzijn en immuniteit gaan onlosmakelijk met elkaar samen. Wat ik constateer is dat ons de hele tijd, naast al de onzekerheid en verwarring, een wegduikreflex wordt in getraind, een terug trekken. Terwijl net het natuurlijk uitreiken naar elkaar die stoffen produceert die nodig zijn om sterk en ontspannen te zijn. Er zitten kansen in deze maatschappelijke situatie, maar we moeten wat mij betreft dapper het onderscheid blijven maken tussen wat we van nature nodig hebben om sterk te zijn en dat wat ons nu vanuit een reductionistische visie op immuniteit in de strot geramd wordt. “Angst is gevaarlijker dan het virus zelf”, schreef Mattias Desmet in Vlaamse kranten. Voor mij zijn de maatregelen en de innerlijke bewegingen die ze oproepen zoals Justine heel herkenbaar beschrijft, juist zeer slecht voor ons algemeen welzijn en voor de immuniteit. Het gevoel van solidariteit wordt kunstmatig opgefokt. We mogen fysiek niet uitreiken uit zogenaamde burgerzin. Ik ga vandaag voor het eerst sinds 11 weken mijn hoogbejaarde hulpbehoevende moeder achter glas bezoeken … Ik had totaal geen contact met haar al die tijd. Ten koste van hoeveel ellende wordt haar leven nog met ‘hoelang’ verlengd ? Ik geef elke avond onbaatzuchtig samen met Joost Van Den Bergh online Quantum Personal afstand healings. Ik spreek dus optimaal mijn eigen mogelijkheden aan. Ik bekrachtig mezelf, want wat de overheid nu doet in mijn ogen is onszelf ontkrachten. Wie slaapt in een democratie wordt wakker in een dictatuur.