naar buiten

De paddenstoelen komen uit de grond, de herfstblaadjes uit de lucht, het water stroomt voorbij. De boom staat al jaren op zijn plek.

In mijn verbeelding nemen bomen alles waar – wie voorbijkomt, wat er om hen heen gebeurt, de zon de regen het licht en het donker – zonder oordeel en met een bedaarde wijsheid. Ik heb een vermoeden dat hier sprake is van meer dan verbeelding. Ik voel me sterk aangetrokken tot bomen, alsof ik thuiskom. Ik vind bij hen de vrede die in mij huist, in harmonie met binnen en buiten. Ik kan daar zo naar verlangen soms. Als ik onrustig en ongeduldig ben, als ik van alles vind van mezelf en dat projecteer op anderen. Dan moet ik naar buiten, lopen in weer en wind, om weer boom te worden.

Als ik nog eens naar de foto kijk, zie ik een stukje boomstam in een hoek en verder vooral gras, bladeren, paddenstoelen en water. Met een big smile besef ik dat die ook allemaal aspecten van mezelf spiegelen. Ik ben ook het gras dat de ruwe aarde bedekt, ik ben de bladeren als ik loslaat omdat ik moe ben of omdat het klaar is, ik ben een paddenstoel die snel opbloeit en ook weer wegkwijnt, ik ben het water in de gracht dat altijd in beweging is en zichzelf vernieuwt.

Kom, ga mee naar buiten allemaal. In de natuur gelden geen afstandsregels. Je mag alles aanraken en je door alles laten raken.