stilte na de storm

Na een turbulente tijd met enerverende gedachten over onze gezondheid en die van de wereld, gedachten die we deelden en die ons ook in stilte bestookten, zijn we samen op Ameland. Gedurende de eerste dagen doet de wind, met soms wel windkracht 8, haar best alle muizenissen uit ons hoofd te blazen. Ook daagt ze ons uit om stevig te gronden. Boven op het duin en op het brede strand rukt de wind bij iedere stap aan onze benen. Een ons tegemoet stormende zwarte wolk stort zijn lading over ons uit. Binnen no time zijn we doorweekt tot op het bot. Niemand ziet de brede grijns op mijn gezicht terwijl ik voorover leun en me overgeef.

En dan is het weer uitgeraasd. We zitten op een tweepersoons strandstoel achter het huis in de zon. De vredige stilte is voelbaar in hoofd, hart en handen. De tijd staat stil. Een paar meter van ons vandaag zit een duinkonijn onverstoorbaar en schijnbaar eindeloos aan het mos te knabbelen.

Dit is de stilte na de storm. En die is zo veel weldadiger dan de stilte voor de storm die iets in zich heeft van proberen. Proberen rust te vinden, proberen me niet druk te maken. Bij stiltes voor de storm kom ik toch gauw terecht in gespannen verwachtingen, angst wellicht. Er verhardt iets in mij, als of ik me wapen tegen wat nog komen gaat.

In de stilte na de storm, hier en nu op dit eiland, ervaar ik een diepe rust. Ik voel me gelukkig, ontspan me en hoef even helemaal niets.