wat kan een mens zichzelf in de weg zitten

Net als voorgaande jaren heb ik ook nu een innerlijke reis gemaakt in de periode van Kerst tot Driekoningen. Als thema koos ik vernieuwing. Ik heb even overwogen een jaartje over te slaan, want ik was moe en zwaarmoedig. Was het wel verstandig mezelf in het diepe te gooien? Ik kon er ook voor kiezen dat wat zwaar op mijn gemoed lag aan zichzelf over te laten, erop vertrouwend dat er voor mij gezorgd zou worden en het leven wel lichter zou gaan voelen als het donker lang genoeg gedonkerd had.

Helaas zit ik dan al te diep in de put om relativerend naar mezelf te kijken en oog te hebben voor humor en mildheid. De strenge juf in mij jut mij op. Ik moet iedere dag een tekening maken, ieder kreuntje in mijn hoofd ontrafelen. Ik krabbel in mijn dagboek met de illusie helderheid te vinden over hoe ik al mijn mankementen in één keer kan verhelpen. Wijze lessen uit boeken, bladen en de krant zijn strohalmen waar ik me aan optrek. God, wat kan een mens zichzelf in de weg zitten. Ik heb voortdurend behoefte aan ruimte. En dan denk ik ook nog dat mijn lief mij in de weg zit, terwijl hij lijdzaam mijn zelfkwellingen moet aanzien.

De dagen zijn inmiddels aan het lengen en ik maak de balans op. Ik ontdek dat allerlei aannames die ik had niet blijken te kloppen. Dit levert een frisse kijk op de toekomst op. Ik voel me dankbaar als ik denk aan de momenten waarop ik ongemerkt dingen deed die me energie gaven. Op een hoog balkon uitkijkend over de Rijn spontaan beginnen te zingen bijvoorbeeld, of ’s morgens een muziekje opzetten en ‘mijn’ appeltaart bakken voor de eerste verjaardag van mijn kleindochter.

In het duister was ik vooral een ego dat het zwaar had. Voortdurend kreeg ik flitsen van wat ik in mijn leven anders had willen doen en de impact die dat had op de levens van de mensen die ik liefheb. Ik voelde me eenzaam en moedeloos. Je zou kunnen zeggen dat ik vastzat in mijn kleinmenselijkheid. Marieke de Vrij gebruikt dit woord in haar Kerstinspiratie als ze vertelt hoe wij wel eens vergeten dat alle mensen en alle processen in de samenleving feilbaar zijn en dat het belangrijk is daar mild en liefdevol mee om te gaan. Zij zegt dit met een glimlach en ik glimlach met haar mee.