Tijdens een wandeling besluit ik even te gaan zitten op een bankje. Ik zie een lichtgroen blaadje naast me liggen dat geen blaadje is want het beweegt. Minuscule voelhoorntjes tasten in de lucht en uiterst traag kruipt ‘het’ over de bank.
Soms is het voldoende om je zintuigen open te zetten en je te laten verrassen. En soms vraagt verwondering een meer actieve houding, een bewust gekozen inzet om je oordelend vermogen te parkeren, het verleden en de toekomst te laten voor wat ze zijn en volledig aanwezig te zijn bij wat zich voordoet. Je neemt dan details waar die je zonder deze innerlijke houding over het hoofd zou zien. Je wordt nieuwsgierig en er komen allerlei vragen bij je op die niet direct beantwoord hoeven worden. Want antwoorden leiden af van wat je waarneemt. Op die manier kom je steeds dichterbij iemand. En dat kun je ook ervaren bij een voorwerp, plant of dier, bij de wind of de zon. Dit kan een gevoel van eerbied en respect bij je oproepen voor het wonder in alles wat leeft en wat je tegenkomt.
Ik laat me graag verwonderen. Door een ‘blaadje’ op een buitenbank maar ook door een auto die te hard rijdt of de rommel op straat.
verwonderen
volgens mij is het een vorm van
levenskunst
Dank voor dit beeld en verhaal
Mooi en gevoelig geschreven
Ja, mooi geschreven… zonder oordeel .. volledig aanwezig bij wat zich voordoet!
En dat je daardoor dichterbij het leven komt! het verwonderlijke leven in en om ons heen! Mooi om zo bij stil te staan! Dankjewel Justine
Mee kijken door de ogen van mijn kleindochtertje die de wereld ontdekt, maakt dat ik – opnieuw – de wereld vol verwondering tegemoet kan treden: een regenbui tegen de ruiten, een plas, een mier, een blad dat valt, het geluid van wind, je eigen schaduw,…
Verwondering is een manier van “ ondergaan “ die je optilt boven t gewone alledaagse ……