Zaterdagmorgen, 9 uur. Ik sta in een kring op een mollig gazon in het Arboretum van Wageningen. De lucht is mistig dicht en de bomen en struiken zijn ijzig wit. We voeren de bewegingen uit waartoe de taiji juf ons uitnodigt. Ik kan tegelijkertijd voelen hoe ik met minimale spierinspanning de energie laat stromen en, om me heen kijkend, me verwonderen over de verschillende manieren waarop de anderen bewegen. Alsof denken, doen en voelen los van elkaar bestaan.
En dan … terwijl we een grootse beweging met de armen keer op keer herhalen, verandert er iets. Ik val samen met alles en alles is nu. Ik voel een diepe, tevreden rust buiten de tijd.
Voor ik het weet, val ik weer uit dat samen. De oefening gaat nog een paar minuten door en veel eerder dan de juf vind ik dat het zo wel genoeg is.
Ja samenvallen met alles…
Mooie ervaring!
Dank je voor het delen.
Lieve Justine ,
De mooie kleurkrijt tekening in blauw en paars leidt je “‘mijmering “ in en t is voelbaar , hoe èèn jij je met alles verbonden wist.
Dat kan niet lang genoeg duren maar koester deze momenten , doe ik ook…..
O Justine, wat mooi verteld. Zo is het. Er zijn momenten van verlichting, dat zijn voor mij cadeautjes. Want ze zijn soms ook snel weer voorbij. Onze geest, ons ego, de omgeving…
Zo is het leven en het is goed. Geen ups zonder downs
Hihi grappig die laatste zin!
Dat heb ik ook vaak 😅
Je verwoordt goed, wat ik soms kan voelen bij een groepsbeweging tijdens euritmie.
Ik zie direct een omgekeerde engel, engel op haar kop gevallen, inslagen engel in de aarde, het voorteken voor een grote gebeurtenis.
En dat op 21 dec midwinterdag.