Sinds ik van de week deze tekening maakte, hoor ik steeds een zinnetje in mijn hoofd.
HET LEVEN IS SOMS BEST OVERWELDIGEND.
De woorden ‘soms’ en ‘best’ zijn misschien te eufemistisch, want welbeschouwd vind ik leven in deze tijd behoorlijk overweldigend. Als ik tenminste laat binnenkomen wat er zoal langskomt – in de krant, op de televisie, op mijn telefoon. Achter ieder bericht zit een verhaal, net als er met iedere ontmoeting, ieder gesprek een persoonlijk verhaal meekomt. Al die verhalen gaan vervolgens in mij een verbinding aan met wat er in mij leeft aan herinneringen, geleerde lessen en onverwerkte pijn. Noem dat maar eens niet overweldigend.
Hoi Justine,
Ja, er wordt nogal wat opgeschud! Hier is Martin in de keuken aan de klus…
Alleen maar goed, natúúrlijk !
Maar het raakt mij aan al die brokstukken in- en van de wereld. Dus ook in mij,.
Manoeuvreren tussen dozen, wáár heb ik de hagelslag..
Wanneer, hoe en wat zal ik koken???
Gaat nergens om..én gaat ook weer voorbij..maar ik voel de parallel…
Lieve groeten van mij,
Marijke
Wat treffend beschreven hoe overweldiging kan werken.
Ja, soms zo overweldigend, dat ik mijn aandachtsveld sterk beperk en mijn kringetje heel klein maak. En mijn gevoelens maar even geen aandacht geven helpt dan ook. Maar niet te lang alsjeblieft, want dan mis ik de kracht in mezelf en de levendigheid!
Fijn, dat je het deelt, Justine, ook de tekening van -voor mij- de golven op het strand. Dat herinnert me eraan, dat het in golven komt en steeds in beweging is en dat ik een rustiger plekje op het strand kan zoeken op iets meer afstand, met iets meer stilte.
Dankjewel dat je deelt wat jou helpt. Soms kan ik zoiets even niet zelf bedenken.