VERSMELTEN
Wandelend langs de Pitz, een kabbelend bergbeekje in Oostenrijk, kom ik langzaam in een cadans. Mijn skistokken prikken net iets eerder in de sneeuw dan dat mijn voeten de grond raken, da-dam da-dam da-dam. Met mijn ogen scheer ik langs de gedeeltelijk besneeuwde hellingen, de scherpe lijnen tussen rotsen, bomen en lucht. Ik heb het warm. Ik ben deel van de natuur in plaats van in de natuur.
Dan zie ik haar. De witte vrouw ligt over de rotsen gedrapeerd terwijl het water bruisend langs haar kabbelt. Ik stel me voor dat ik daar lig. Ik laat alle denken en willen los. De zon, de wind en het water doen mij langzaam smelten. Ik voel me weerbaar genoeg om niet te verdwijnen. Ik word opgenomen in de aarde en het water. Ik word één met alles.
mooi justine! lekker verder genieten daar!
Da-dam da-dam da-dam… een jambische drievoeter.
Maar de dichter in mij ontwaakt pas met blije verwondering wanneer het verschil tussen smelten en versmelten wordt uitgebeeld door de witte vrouw die water wordt.
Dank u dank dank u – een trocheïsche drievoeter – lieve Justine.
x
Fijn om onderdeel te mogen zijn van zoveel schoonheid…
Pas toen ik je beschrijving las, ontdekte ik de witte sneeuwkoningin badend in het zonlicht. Dank voor het delen van zoveel schoonheid.
Fijn om te horen , hoe je in Oostenrijk geniet …..
Weer n mooie mijmering vanuit een witte wereld ….
Hier was de wereld ook even wit gisteren . Het blijft een verrassende verwondering, die je overvalt , als de witte vlokken een zacht kleed over de wereld legt…..
Blijf je verwonderen en af en toe versmelten met de wereld om je heen.
Dat is geluk !!
Mooi!!
Mooi beschreven prachtig
Lieve Justine,
Wat fijn voor haar dat jij haar vond en dat ze nu over blijft, ook als ze weg gesmolten is. En haar omwikkeld hebt met zoveel aandacht en fijne woorden. 🙏
Marlijn