Het is zondagmorgen half tien. Ik kijk naar buiten, naar de mist. De bomen met haar kale takken zijn zacht groengrijs gebed in een witte waas. Hoe langer ik kijk des te meer ga ik op in die mist. Ik geniet van het beperkte zicht. Er is alleen maar deze stilte in en om mij.
Deze vrede is er zomaar, ik hoef alleen maar uit het raam te kijken. Of op een andere manier mijn aandacht te richten. Ze is er op onverwachte momenten. Als ik oplet tenminste want voor ik het weet, loop ik haar mis.
Zo kan ik me vredig voelen als ik een slokje van mijn koffie neem, als ik toekijk hoe mijn lief meegaat in de fantasie van een kleinkind, als ik over de uiterwaarden van de Rijn kijk en zie hoe een eend een spoor van golfjes trekt door het water. Die momenten van vrede wil ik koesteren.
Wat een vredig verhaal wederom , lieve Justine, dank ervoor!
Ook ik heb de mist en het beperkte zicht vandaag waargenomen.
Met een stralende zon en een strak blauwe lucht reed ik vanmorgen per auto dwars door Nederland , van het noordwesten naar t zuidoosten.
Tussen Utrecht en Den Bosch verdween het landschap in n dikke mist,ik zag weinig maar het had ook intimiteit in zich.
Toen ik rond Eindhoven weer de zon zag , was ik blij!
Ik had een prachtige carnavalszondag met mijn familie in Limburg.
Het leven is vaak mooi!
Ja, zoveel “kleine” kansen voor het ervaren van vrede. En voor ik het weet loop ik ze ook mis!
Mooi beschreven zo kort!