maria magdalena in mij

Met deze mijmering deed ik mee aan een schrijfwedstrijd over Maria Magdalena die uitging van het Catherijne Convent in Utrecht en het tijdschrift de Verwondering.

MARIA MAGDALENA IN MIJ

Aan de kant van de weg staat een klein hutje waarin Maria Magdalena gewoond zou hebben. Ik heb mij losgemaakt van het reisgezelschap waarmee ik op toer ben in Israël om op onderzoek uit te gaan. Ik struin door het hoge onkruid en stap door de scheef hangende deur naar binnen. Als ik het tuingereedschap en de troep wegdenk, voel ik de geborgenheid van een eigen plekje waar ruimte is voor een strozak, een stoel en een tafel. Door het kleine raam kijk ik uit over de wijngaard aan de overkant van de weg. Even later loop ik daar tussen de wijnranken in de brandende zon. Ik doe mijn schoenen uit en voor even ben ik Maria Magdalena die zich één voelt met de natuur en vol vertrouwen het leven tegemoet treedt.

Als ik nu, zo’n vijfentwintig jaar later, terugdenk aan dat moment, voel ik weer de krachtige levenslust die me toen doorstroomde. Het was mijn eigen levenslust opgewekt door de voorstelling die ik mij gemaakt had van Maria Magdalena en haar leven op die plek. Wie weet wie deze vrouw was? Was zij een gevallen vrouw, een dienstbare verzorgster van Jezus of een van zijn dierbare discipelen? Of misschien zelfs zijn geliefde? Wie zal het zeggen. Zij is een mythe geworden.

Ik denk dat ik in haar zie wat ik graag in mezelf wil zien, of in ieder geval wil ontwikkelen. Een vrouw die zich niet van de wijs laat brengen door alles wat mensen over haar denken. Die trouw blijft aan haar talenten. Zij is er – vol mededogen en aandacht voor haar naasten, ze gaat creatief om met de hobbels op haar pad, ze volhardt in rechtvaardigheid. Dit na te streven geeft mij kracht en levenslust.