Dit keer een tekening die me verraste.
Er ontstaat eerst een kale, uitgedroogde bodem waar de wind overheen stuift. Ik ga als het ware in de barre tekening zitten en wacht. Ik krijg zin een nieuwe krijttechniek uit te proberen. Ik houd een theezeefje boven het papier en rasp erover heen met mijn pastelkrijtjes. Er vallen gekleurde spikkeltjes naar beneden. Door het zeefje langzaam te bewegen terwijl ik rasp, komen er vormen in beeld waar ik vrolijk van word. Als het af is, wil ik het geheel fixeren met een spuitbus. Ik richt, spuit …. en schrik. Door de luchtdruk vliegen de spikkeltjes alle kanten op.
Ik schiet in de lach. Weg schone tekening. Weg met mijn best doen. Weg met welke norm dan ook. Deze ‘mislukte’ tekening staat nu al een paar dagen op mijn bureau. Hij intrigeert me. Wat zie ik? Wat is dit?
Goedemorgen lieve Justine,
Als je je nog zo kunt laten verrassen door een kleurige tekening
Of t zand,dat zacht door n zeefje valt…..
Is er nog hoop!
Dank voor de mooie tekening en tekst.
Hoop is er dus nog,in deze barre tijd,
Abbraccio
Ine