Ik voel me thuis als ik woorden kan geven aan de inzichten die in mij ontstaan en ik zit regelmatig te mijmeren voor mijn laptop. Wat diffuus is, wordt helder. Wat zwaar is, wordt licht.
In de loop van de laatste twintig jaar heb ik zeven boeken geschreven, en de nodige artikelen en vertalingen. Ik voel me thuis als ik woorden kan geven aan de boodschap die in mij ontstaat. Ik was geïntrigeerd geraakt door het gedachtegoed van geweldloze communicatie en maakte me dat eigen door erover te schrijven.
Het werken aan mijn laatste boek ‘Voorbij Schuld en Onschuld’ vroeg veel van me. Het onderwerp was zwaar. Mijn lief had twaalf en een half jaar onschuldig in de gevangenis gezeten. Wat deed dat met hem en met mij? Ik bleef eindeloos schaven aan de tekst. Ik wilde vertellen hoe we mildheid en vergeving inzetten, hoe we kracht haalden uit liefde en begrip, zonder onze machteloosheid en verontwaardiging te bagatelliseren.
Daarna nam ik tijd om bij te komen. En om te genieten van het samenleven met Henk die in 2014 vrijkwam en inmiddels Driek heet (zijn geboortenaam is Hendriekus). Sinds een paar maanden heb ik weer schrijfkriebels en zit ik regelmatig te mijmeren voor mijn laptop. En ik merk hoe heilzaam schrijven voor me is. Wat diffuus is, wordt helder. Wat zwaar is, wordt licht.
Ik liet mijn mijmeringen lezen aan deze (mijn lief) en gene en langzaam groeide het plan om ze met een groter publiek te delen. Misschien inspireert het je en krijgen mijn schrijfsels ook voor jou betekenis.
Ik begon weer met regelmaat te schrijven tijdens de twaalf heilige nachten. Dat zijn de nachten en dagen tussen Kerst en Driekoningen.
Al jaren doe ik in deze periode iedere dag iets kunstzinnigs rondom een thema. Dit jaar maakte ik iedere dag een tekst en een tekening.
Mijn teksten ontstaan als ik daar ruimte en inspiratie voor heb, dus niet met een vaste regelmaat. Een per week, vaker of minder vaak? We gaan het zien.
Als eerste mijmering heb ik de tekst en tekening gekozen die ik op 26 december 2019 maakte.